-Είναι κανείς εδώ?
-Και ποιός ρωτά?
Η πιο χυδαία ερώτηση,
αναδυέται τώρα...
Έχοντας δέκα χρόνια φυλακή στην καρδιά,
... την αξόδευτη,
την πόρνη,
την λάγνα,
παράξενο στα αλήθεια να ζείς
-σε τούτη την έρημο-
Απο αυτό και έναν τρόμο.
-Μην όλα πλάνη είναι...
Όπου κανείς- μόνο μισός στο φώς,
μισός και στο σκοτάδι,
-αιώνιος υπήρχε-
Η επιθυμία είναι στρογγυλή και κυλλάει,
κανονίζει ταξίδια,
το πεταμένο αντίο,
αφήγηση ονείρου ανεμίζει,
καθημερινός στοχασμός θανάτου,
καθαρίζει μπορντέλα και άσαρκα σκουντήματα..
Αν δεν μπορείς πλάι μου,
πήγαινε!!
Αν φοβηθείς καταδικάζομαι!
Ω -πόσο το αίμα μου στην σιωπή γλιστρούσε..
-Το ποίημα-
Και το μαχαίρι.
-Χίμαιρες σαν ελπίδες οι λέξεις μου,
ποτέ δεν φτάνουν,
σημαδεμένες στον ξέφρενο νού μου -κοπάζουν,
κρύβει ένα λεπίδι την θέα μου.
Εσένα, εμένα,
μετά το τίποτα.
Σπουδάζω ιστορία στο βλέμμα σου
και έπειτα δίχως να γυρίσω,
καταδιώκομαι.
Μια τέλεια απώλεια γρήγορα ξεψυχάει
-εγκάρδιο χτύπημα..
-Μετέωρα όλα-
Να ποθείς,
όσα οι καταιγίδες αναγγέλλουν.
Δυό απαγχονισμένοι λυγμοί χτυπούν την πόρτα και σήμερα...
Μέχρι το χίλια...
Έφτασε κοντά μου η ελπίδα,
ορίζει νέες πνοές στον άνεμο,
ανάλαφρα κάνει τα δάχτυλα στο θρόισμα
-και στον στίχο-
σαν απο φόνο που είναι εφικτός,
σφιγμένος και απαλός,
μέσα στην χούφτα μου.
-Ήσυχα υπομένω...
Βιβλία που στο πάτωμα στοιβάζονται,
για νάχουν θέση.
Στο χιλιοστό σου που σύγκορμη με διαπερνά,
τα πάντα να απαιτώ στο στήθος που σφύζει
-και δικαίως...
Συστήνομαι στ' αστέρια...
Χωνεμένη μου θλίψη,
ω μην στη γή πια με ψάχνεις,
στο σύννεφο και στην απώλεια βαφτίζομαι.
-Κατάνυξή μου..
Γιά συλλογίσου.
Ακόμη κι η νύχτα να σου μοιάζει,
σε σειρές να χορεύεις,
πυρετός αργοσάλευτος,
στους μπάσταρδους φόβους να γυρίζεις την πλάτη
και τα κάγκελα να πριονίζεις με σουγιάδες κρυμένους,
να δραπετεύεις με τόλμη γεμάτη ποιήματα,
-όλα με τ' όνομά μου...
Με αυτήν που αγριεμένα νερά την παρέσυραν,
στον πανικό και στην γαλήνη,
με φτερά στην πλάτη κρυμμένα απ 'τον κόσμο,
ετοιμάζοντας μύθους.
Αφήνει μόνο μιά υπόσχεση ο έρωτας,
έπειτα δεν ξαναγυρνά.
-Γέλιο μου τώρα που σβήνεις-
Σκιά που σκαρφαλώνεις τα βράδια στους τοίχους,
-ξέπνοη...
Τώρα ρωτούν γιατί!
Mπόρεσα ουρλιάζε,
σε μακρινό χνάρι να φανώ,
μέχρι να σε δεχτεί μέσα του.
Παραδώσου μου άφωνα.
Με παραλυμένα χαμόγελα και με σκιερούς πόθους
-δεν σ΄ακούω...
Και σαν ολόκληρη μ' αποστηθίσεις,
τολμηρό ένα σου βήμα κάνε!
-Πές...
Ο πόνος,
ο φόβος,
εκεί που αστράφτουν οι ορίζοντες
όπως αστράφουν τα μέσα της.
Δίχως διαίρεση καμία,
παντοτινά σταθερή μου κρίση,
σαν τρικυμία που δεν ταράζεται ποτέ!
Τρεμάμενο βάθος μου...
-Απο μελάνι η απόσταση
Ίσως γιατί σήμερα το πρωί φόρεσε όλους τους στίχους της ρούχο,
μα δεν ταιριάζε σε κανένα...VENNIS MAK POETRY
VIDEO ART BY-Irina VelenΔείτε περισσότερα
-Και ποιός ρωτά?
Η πιο χυδαία ερώτηση,
αναδυέται τώρα...
Έχοντας δέκα χρόνια φυλακή στην καρδιά,
... την αξόδευτη,
την πόρνη,
την λάγνα,
παράξενο στα αλήθεια να ζείς
-σε τούτη την έρημο-
Απο αυτό και έναν τρόμο.
-Μην όλα πλάνη είναι...
Όπου κανείς- μόνο μισός στο φώς,
μισός και στο σκοτάδι,
-αιώνιος υπήρχε-
Η επιθυμία είναι στρογγυλή και κυλλάει,
κανονίζει ταξίδια,
το πεταμένο αντίο,
αφήγηση ονείρου ανεμίζει,
καθημερινός στοχασμός θανάτου,
καθαρίζει μπορντέλα και άσαρκα σκουντήματα..
Αν δεν μπορείς πλάι μου,
πήγαινε!!
Αν φοβηθείς καταδικάζομαι!
Ω -πόσο το αίμα μου στην σιωπή γλιστρούσε..
-Το ποίημα-
Και το μαχαίρι.
-Χίμαιρες σαν ελπίδες οι λέξεις μου,
ποτέ δεν φτάνουν,
σημαδεμένες στον ξέφρενο νού μου -κοπάζουν,
κρύβει ένα λεπίδι την θέα μου.
Εσένα, εμένα,
μετά το τίποτα.
Σπουδάζω ιστορία στο βλέμμα σου
και έπειτα δίχως να γυρίσω,
καταδιώκομαι.
Μια τέλεια απώλεια γρήγορα ξεψυχάει
-εγκάρδιο χτύπημα..
-Μετέωρα όλα-
Να ποθείς,
όσα οι καταιγίδες αναγγέλλουν.
Δυό απαγχονισμένοι λυγμοί χτυπούν την πόρτα και σήμερα...
Μέχρι το χίλια...
Έφτασε κοντά μου η ελπίδα,
ορίζει νέες πνοές στον άνεμο,
ανάλαφρα κάνει τα δάχτυλα στο θρόισμα
-και στον στίχο-
σαν απο φόνο που είναι εφικτός,
σφιγμένος και απαλός,
μέσα στην χούφτα μου.
-Ήσυχα υπομένω...
Βιβλία που στο πάτωμα στοιβάζονται,
για νάχουν θέση.
Στο χιλιοστό σου που σύγκορμη με διαπερνά,
τα πάντα να απαιτώ στο στήθος που σφύζει
-και δικαίως...
Συστήνομαι στ' αστέρια...
Χωνεμένη μου θλίψη,
ω μην στη γή πια με ψάχνεις,
στο σύννεφο και στην απώλεια βαφτίζομαι.
-Κατάνυξή μου..
Γιά συλλογίσου.
Ακόμη κι η νύχτα να σου μοιάζει,
σε σειρές να χορεύεις,
πυρετός αργοσάλευτος,
στους μπάσταρδους φόβους να γυρίζεις την πλάτη
και τα κάγκελα να πριονίζεις με σουγιάδες κρυμένους,
να δραπετεύεις με τόλμη γεμάτη ποιήματα,
-όλα με τ' όνομά μου...
Με αυτήν που αγριεμένα νερά την παρέσυραν,
στον πανικό και στην γαλήνη,
με φτερά στην πλάτη κρυμμένα απ 'τον κόσμο,
ετοιμάζοντας μύθους.
Αφήνει μόνο μιά υπόσχεση ο έρωτας,
έπειτα δεν ξαναγυρνά.
-Γέλιο μου τώρα που σβήνεις-
Σκιά που σκαρφαλώνεις τα βράδια στους τοίχους,
-ξέπνοη...
Τώρα ρωτούν γιατί!
Mπόρεσα ουρλιάζε,
σε μακρινό χνάρι να φανώ,
μέχρι να σε δεχτεί μέσα του.
Παραδώσου μου άφωνα.
Με παραλυμένα χαμόγελα και με σκιερούς πόθους
-δεν σ΄ακούω...
Και σαν ολόκληρη μ' αποστηθίσεις,
τολμηρό ένα σου βήμα κάνε!
-Πές...
Ο πόνος,
ο φόβος,
εκεί που αστράφτουν οι ορίζοντες
όπως αστράφουν τα μέσα της.
Δίχως διαίρεση καμία,
παντοτινά σταθερή μου κρίση,
σαν τρικυμία που δεν ταράζεται ποτέ!
Τρεμάμενο βάθος μου...
-Απο μελάνι η απόσταση
Ίσως γιατί σήμερα το πρωί φόρεσε όλους τους στίχους της ρούχο,
μα δεν ταιριάζε σε κανένα...VENNIS MAK POETRY
VIDEO ART BY-Irina VelenΔείτε περισσότερα
www.youtube.com
Και μην ξεχάσεις, ανάμεσα στη Γη και στον Ουρανό σε αιμομίχτες, πορνομύστες, λακέδες, φαύλους, η μόνη πιστή ερωμένη είναι η οργή, όταν σπαράζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου