

"Το πρόσωπό σου ήταν τοπίο σκιερό,
αφώτιστη στάθηκα,
κατάμονη αγαπούσα την νύχτ...α σου,
την μυρωδιά που έσειε την αλήθεια μου όταν εκείνη ξενυχτούσε το πένθος της...
-Θα σε θυμάμαι όσο η ζωή μου θα προχωράει κατά μήκος του μαύρου,
όσο βλαστήμησε ο δρόμος κάθε μου βήμα,
με όσα σκάλωνε η λέξη σε σεντόνι τσαλακωμένο,
στην μοναξιά που μαστιγώνει τις μνήμες που πρώτα σκεπάζονται και έπειτα ονειρεύονται...
-Ολημερίς απο τότε μαζεύω απο στοίβες με λάσπες τον έρωτά μου...
Δεν ζεί πιά το μελάνι,
μαθαίνω να γράφω με τα δάχτυλα..."-VENNIS MAKΔείτε περισσότερα
αφώτιστη στάθηκα,
κατάμονη αγαπούσα την νύχτ...α σου,
την μυρωδιά που έσειε την αλήθεια μου όταν εκείνη ξενυχτούσε το πένθος της...
-Θα σε θυμάμαι όσο η ζωή μου θα προχωράει κατά μήκος του μαύρου,
όσο βλαστήμησε ο δρόμος κάθε μου βήμα,
με όσα σκάλωνε η λέξη σε σεντόνι τσαλακωμένο,
στην μοναξιά που μαστιγώνει τις μνήμες που πρώτα σκεπάζονται και έπειτα ονειρεύονται...
-Ολημερίς απο τότε μαζεύω απο στοίβες με λάσπες τον έρωτά μου...
Δεν ζεί πιά το μελάνι,
μαθαίνω να γράφω με τα δάχτυλα..."-VENNIS MAKΔείτε περισσότερα
POETRY VENNIS MAK
Από: Βενετία Μακρυνώρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου